Po lokacji miasta około 1300 roku teren, na którym znajduje się obecnie działka przy ulicy Francesca Nulla, wchodził w skład włók Kałęczyna-Chmielnika. W XVI wieku włóki w tym rejonie były własnością wójtów miasta Stara Warszawa, a także szpitala św. Ducha. Teren u podnóża skarpy należał zaś do wsi Solec.

Po śmierci króla Zygmunta I Starego w 1548 roku całą dzielnicę otrzymała jego żona, Bona Sforza. We wsi Jazdów (rejon obecnej ulicy Wiejskiej) wzniosła ona swoją prywatną rezydencję. Rozbudowywana przez kolejnych władców, osiągnęła ona swój największy rozkwit pod koniec XVI wieku, stając się oficjalną letnią rezydencją królewską. W 1668 roku Jan Kazimierz Waza przekazał ją w ręce prywatne, natomiast w 1683 roku przeszła wraz z całymi dobrami Ujazdowskimi w ręce Lubomirskich.

W XVIII wieku Stanisław August Poniatowski kupił dobra Ujazdowskie od Lubomirskich i w 1766 roku rozpoczął przebudowę Zamku Ujazdowskiego na prywatną siedzibę władcy. W 1784 roku król przekazał Zamek miastu z przeznaczeniem na koszary Gwardii Pieszej Litewskiej. Część gruntów na skarpie w rejonie Nowego Światu, Rozdroża Złotych Krzyży (obecny plac Trzech Krzyży) oraz ulicy Pięknej król podarował zaś swojemu starszemu bratu Kazimierzowi i jego synowi, Stanisławowi.

Książę Kazimierz Poniatowski rozpoczął w 1777 roku prace nad zagospodarowaniem rezydencji nazwanej „Na Książęcem”. Wzniesiono ją na północnym cyplu podarowanej skarpy, nad wąwozem rzeczki Żórawki, którym w II połowie XVIII wieku poprowadzono ulicę (obecna ulica Książęca).

W 1789 roku został zagospodarowany cypel po południowej stronie wąwozu. Powstała tam rezydencja „Na Górze”, w skład której wchodziły niewielki pałacyk reprezentacyjny, wozownia, ujeżdżalnia oraz willa, w której miała siedzibę loża masońska.

Obie rezydencje projektował Szymon Bogumił Zug, wybitny architekt doby stanisławowskiej.

Po śmierci księcia Kazimierza Poniatowskiego w 1800 roku posiadłość przeszła na własność Dominika Radziwiłła. Wydzierżawił ją od Radziwiłła Szymon Chovot, francuski restaurator. Urządził on na terenie posiadłości ogród rozrywkowy o nazwie Frascati.

Rezydencję „Na Górze” w latach 1815-1830 zamieszkiwał komisarz pełnomocny przy Radzie Stanu Królestwa Polskiego, osławiony Nikołaj Nowosilcow (Senator z III części „Dziadów” Adama Mickiewicza).

Posiadłość „Na Książęcem” ulegała w owych czasach przekształceniom własnościowym. W 1841 roku w jej południowo-wschodniej części wzniesiono szpital św. Łazarza, który stanowił oddział uniwersyteckiej kliniki chorób wenerycznych i skórnych.

W latach 1851-1853, na południe od terenu ogrodu Frascati, wzniesiono budynek Instytutu Szlacheckiego. Instytut stanął w miejscu willi należącej wcześniej do Józefy Bodachowskiej, oficjalnej utrzymanki księcia Kazimierza Poniatowskiego. Od 1862 roku w budynku mieścił się Instytut Aleksandryjsko-Maryjski Wychowania Panien Szlachetnie Urodzonych, będący żeńską szkołą średnią.

Około 1870 roku teren ogrodu Frascati nabył Aleksander Branicki i zamieszkał w przebudowanej na klasycystyczny pałacyk dawnej Oberży (obecne Muzeum Ziemi). W 1878 roku Braniccy wznieśli na tym terenie nowy pałac (na osi dzisiejszej ulicy Prusa), według projektu Leandra Marconiego. Jego kostium architektoniczny był identyczny jak w zachowanym do dzisiaj pałacu Zamoyskich na ulicy Foksal.

Straty finansowe poniesione w wyniku I wojny światowej zmusiły Branickich do sprzedaży posiadłości Frascati. W połowie lat 30. pałac Branickich został rozbudowany i przystosowany do potrzeb Ambasady Francuskiej.

W latach 1925-1929 doszło do częściowej parcelacji ogrodu i wytyczenia układu ulic – Frascati, Konopnickiej i Prusa. Utworzyły one trójkątny placyk na osi ulicy Nulla, łączącej się z Aleją Na Skarpie.

W latach 20. XX wieku południową pierzeję ulicy Frascati zabudowano luksusowymi willami miejskimi. Północno-wschodni narożnik ulic Frascati i Nulla zajęła piętrowa willa architekta Józefa Handzelewicza, zaś w narożniku południowo-wschodnim wzniesiono dwupiętrową, funkcjonalistyczną willę projektu Lecha Niemojewskiego. Prestiż prywatnych rezydencji stale wzrastał ze względu na sąsiedztwo wznoszonych w okolicy zabudowań Sejmu Rzeczpospolitej, a także licznych poselstw i ambasad.

W 1938 roku na skwerze postawiono pomnik Francesca Nulla (1826-1863), dowódcy Garibaldczyków poległego 6 maja 1863 roku w Powstaniu Styczniowym. Monument był darem miasta Bergamo, w którym urodził się Nullo.

W latach 1936-1939 zachodnia pierzeja ulicy Konopnickiej wraz z północną pierzeją ulicy Frascati zostały zabudowane luksusowymi, czteropiętrowymi kamienicami projektowanymi przez najlepszych architektów warszawskich: Bohdana Pniewskiego, Jerzego Gelbarda, Romana Sigalina, Bohdana Lacherta i Józefa Szanajcę.

W trakcie oblężenia Warszawy we wrześniu 1939 roku okoliczna zabudowa nie uległa zniszczeniu. Jednak w czasie Powstania Warszawskiego (1 sierpnia – 2 października 1944 roku) w rejonie tym toczyły się zacięte walki o utrzymanie wąskiego połączenia (wąwóz ulicy Książęcej) Śródmieścia „Południe” z Czerniakowem. 4 września dowództwo na Czerniakowie objął ppłk. „Radosław”, ewakuowany ze Starówki wraz ze swoim zgrupowaniem. W jego skład wchodziły ocalałe resztki batalionów „Broda”, „Czata”, „Zośka” i „Parasol”. Wzmocnienie obrony Czerniakowa nie zapobiegło przerwaniu 13 września połączenia ze Śródmieściem.

27 sierpnia powstańcy z kompanii por. „Bradla” ze zgrupowania ppłk. „Sławbora” opanowali część ulicy Frascati. 2 września oddział kpt. „Redy” zdobył gmach YMCA (Związek Chrześcijańskiej Młodzieży Męskiej) przy ulicy Konopnickiej. Jednak opanowanie terenu Sejmu przekraczało możliwości oddziałów por. „Bradla” i por. „Ziuka”. Prowadzone przez Niemców od 10 września natarcie na Czerniaków doprowadziło do zajęcia przez nich Ambasady Francuskiej, Poselstwa Chińskiego, willi Pniewskiego oraz wschodniej pierzei ulicy Frascati. Polskie pozycje zaś utrzymano na linii ulicy Konopnickiej aż do czasu kapitulacji.

Po kapitulacji Powstania ludność cywilna została przez Niemców wypędzona z miasta i zgrupowana w obozie przejściowym w Pruszkowie. Stąd część została wysłana na roboty przymusowe w głąb Niemiec, pozostałych wywieziono na teren województw kieleckiego i krakowskiego gdzie byli wyładowywani z pociągów w przypadkowych miejscach i pozostawiani sami sobie. W październiku 1944 roku Niemcy spalili ocalałą z walk zabudowę.

17 stycznia 1945 roku I Armia Wojska Polskiego zajęła lewobrzeżną Warszawę w ramach Operacji Warszawskiej wykonanej przez armie radzieckie I Frontu Białoruskiego.

Ustanowione Dekretem Rady Ministrów z 26 października 1945 roku przejęcie gruntów w Warszawie nie zaowocowało w tym rejonie, tak jak na terenie Śródmieścia, wyburzeniami wszystkich spalonych obiektów.

Spalona willa Handzelewicza na północnym narożniku ulicy Nulla została odbudowana około 1946 roku w bardzo uproszczonej formie. Willa projektu Lecha Niemojewskiego, położona na przeciwnym narożniku, uległa zaś całkowitemu zniszczeniu. Wypalony, ale nadający się do odbudowy pałac Branickich został zburzony około 1950 roku. Ustąpił on miejsca monumentalnym schodom, będącym jedynym zrealizowanym elementem socrealistycznego projektu zagospodarowania rejonu placu Trzech Krzyży. Schody prowadzą do Parku Kultury i Wypoczynku na Powiślu Czerniakowskim. Monumentalna skala schodów jest nieadekwatna do minimalnych potrzeb komunikacyjnych, jakie obecnie zaspokajają.

W 1966 roku Urząd Rady Ministrów odkupił od spadkobierców Bohdana Pniewskiego jego willę, odbudowaną w latach 1948-1949, i przekazał ją Muzeum Ziemi, które mieści się po przeciwnej stronie Alei Na Skarpie, w tzw. Starym Pałacyku Branickich.

W połowie lat 60. XX wieku w południowo-wschodnim narożniku ulic Nulla i Frascati wzniesiono dostosowany skalą do otoczenia dom mieszkalny w stylu funkcjonalnym. Takie same domy, identyczne pod względem gabarytów i architektury, wzniesiono w północno-zachodnim narożniku ulicy Nulla i Alei Na Skarpie oraz przy ulicy Frascati.

Opracowanie: Fryderyk Szymański, APA Kuryłowicz & Associates

Ostatnią wolną działkę przy ulicy Francesca Nulla zajął budynek biurowy Wolf Nullo. W lipcu 2006 roku został on oddany do użytkowania. Sąsiedztwo Traktu Królewskiego, budynków Sejmu i Senatu, kancelarii Prezydenta RP oraz skarpy warszawskiej zaowocował powstaniem wolno stojącej, otoczonej zielenią zabudowy o bardzo wysokim standardzie architektonicznym. Budynek wpisał się w wyjątkowy kontekst otoczenia stając się przez to jednym z najciekawszych obiektów Warszawy.